Realtime Hit Counter

Monday 14 November 2011

تنهن جي محبت وڌو آهي مامري نه ته ڪير ڪشالا ڪڍي.امام انقلاب عبيد الله سنڌي جي بياني. جوکيو شفيق احمد.

مٿئين عنوان واري مضمون کان پهريون هي مضمون پڙهندا!

ته پوء مٿئين عنوان واري ڳالهه سمجهه ۾ ايندي جيڪا هن بعد لکي اٿم

جوکيو شفيق احمد.

انقلابيءَ جي ٻولي!

انقلاب جو فلسفه جنهن جي دل ۽ دماغ ۾ ويهي ويندو آهي؛ ته پوءِ اهو سوچيندو آهي، ته جيڪڏهن منهنجو وس هلي ته انقلاب جي مخالفن کي بيحساب قتل ڪندو وڃان، انهن کي باهه ۾ ساڙيان، انهن جا گهر ڊاهي ۽ پاڙون کوٽي ڇڏيان، انهن جو قبرون به ڊاهي ڇڏيان، پرقبرن مان انهن جو هڏيون ڪڍي انهن کي به ساڙي ڇڏيان، انهن جي زالن کان انهن کي جوتا هڻايان، انهن جي اولاد کان انهن کي قتل ڪرايان، انهن بادشاهه پرستن کي، انهن بي ايمانن کي، انهن پيرن ۽ عالمن (ملن پوپن پنڊتن پروهتن پوپن ڪاهنن رحبانن مڙهين درگاهن وارن) کي، جيڪي خدا (الله) ۽ ان جي رسول ۽ سادي طبع عوام ڌوکو ڏين ٿا. جمهور (عوام) جو رت پيڻ وارن ۽ انهن کي گمراهه ڪرڻ وارن مان هڪَ هڪَ کي سؤُ سؤُ گوليءَ جو نشانو بڻايان.

مان اهو سڀ ڪري ڪري ڇڏيان بي فڪر ٿي جو مونکي انهِِيءَ جو ذرو (تِرَ جيترو) به افسوس (ڏکُ) نه ٿيندو، مان انهن سڀني کي باهه ۾ ساڙيان، پاڻ انهن کي قتل ڪريان. هي (سَڀُ) بدمعاش، ڌوکي باز ۽ اسلام جو نالو وٺڻ وارا، هي خدا(الله) جا دُشمنَ انسانيت لاءِ ناسور (ڪينسر / روڳُ) آهن.

امام انقلاب عبيد الله سنڌي،

سنڌ جو ڪيسُ،

سنڌ ساگر پارٽي، سنڌ.

ڇاپو پهريون،

مارچ_1988ع.

تنهن جي محبت وڌو آهي مامري نه ته ڪير ڪشالا ڪڍي.امام انقلاب عبيد الله سنڌي رح.

هڪ ڏينهن امام انقلاب مولانا عبيد الله سنڌي رح جن ڏاڍا ڏکايل ۽ غمگين پيئي نظر آيا؛ فرمائڻ لڳا ته آئُون ملسمانن کي ڪم ۽ ضرورت جون ڳالهيون چوان ٿو، پر هو ٻڌن ئي نه ٿا. الٽو مونکي طعنه پيا ڏين.

مونکي ڏسو! آئون سورنهن ورهين جو هُيس جو گهر ٻار ڇڏي نڪري آيُس. مَڃان ٿو ته ''منهنجو خاندان ڪو وڏو(امير ترين) ڪونه هو، نه ئي ڪا وڏي دولت هئي، پر پوءِ به مونکي ماءُ هئي، منهنجون ڀينرون هيون ۽ انهن جي محبت، منهنجي دل ۾ تمام گَََََهري (گهڻي) هئي پر اسلام سان محبت مونکي ايتري ته هُئي، جو ٻئي ڪنهن جي به محبت جي مون پرواهه نه ڪئي.

الله (خدا) ئي ڄاڻي ٿو ته ماءُ کي ڇڏي، مُنهُن ڪري وڃڻ وقت مونکي ڪيتري ذهني پريشاني ٿي هئي.(اِئَين چوڻ وقت (امام انقلاب) مولانا عبيد الله سنڌي رح جن جي اَکِيُنِ مان ڳوڙها ڳڙي آيا) پاڻ گفتگو جاري رکندي فرمايائون اسلام سان منهنجي عشق جو اهو نتيجو هو؛ جو ڪو به کڻي، مونکي اسلامُ جي ڳالهه سمجهائيندو هو ۽ اها منهنجي دل ۾ ويهي ويندي هئي ته آئون ان تي دل و جانِ سان پابند ۽ عمل پيرا ٿي ويندو هُئُسِ.

حضرت شيخ الهند مولانا محمود حسن مرحوم مونکي اسلام سيکاريو ۽ ان جي ذريعي مون (حڪيم الهند امام) شاهه ولي الله رح جي تعليم کي سمجهيو ۽ مونتي قرآن حڪيم جون حقيقتون کُلِيُون ۽ آئون دين اسلام جي حڪمتن (فلسفن) کان واقف ٿيسُ هاڻي جيڪڏهن آئون موجوده طبقن (فرقن) جي خلافُ ڪائي ڳالهه ڪريان ٿو، ان مان هِي سَمجَهڻُ؛ ته آئون مذهب (اسلام)جي خلاف آهيان! ڪيڏي نه غلط ڳالهه آهي.

مون دنيا جي تمام پيارِي موڙِي يعني پنهنجي ماءُ جي محبت تي مذهب (اسلام) کي مقدم (مٿاهون) ۽ وڌيڪ ڄاتمُ ۽ اڄ سموري ڄمارَ جي مصيبتن ۽ تڪليفن جي باوجود به مونکي پنهنجي مسلمان هجڻ تي ناز ۽ فَخُرُ آهي.

ڀلا هي ڪيئن ٿي سگهي ٿو، جڏهن ته مونکي پنهنجي حياتيءَ جو ٻيو ڪنارو(موتُ) به نظرِ اچي رهيو آهي؛ جو آئون ڪا اهڙي ڳالهه چوان، جنهن سان خدا (الله) نه ڪري جو اسلام کي نقصان پهچڻ جو انديشو ٿئي.

پروفيسر سرور،

باني سنڌ ساگر اڪيڊمي، لاهور.

ورتل:

سنڌ جو ڪيس،

سنڌ ساگر پارٽي، سنڌ

سال 1988ع

ڇاپو پهريون.

by Jokhio Shafique Ahmed on Saturday, October 29, 2011 at 12:18pm

تنهن جي محبت وڌو آهي مامري نه ته ڪير ڪشالا ڪڍي.امام انقلاب عبيد الله سنڌي جي بياني. جوکيو شفيق احمد.

مٿئين عنوان واري مضمون کان پهريون هي مضمون پڙهندا!

ته پوء مٿئين عنوان واري ڳالهه سمجهه ۾ ايندي جيڪا هن بعد لکي اٿم

جوکيو شفيق احمد.

انقلابيءَ جي ٻولي!

انقلاب جو فلسفه جنهن جي دل ۽ دماغ ۾ ويهي ويندو آهي؛ ته پوءِ اهو سوچيندو آهي، ته جيڪڏهن منهنجو وس هلي ته انقلاب جي مخالفن کي بيحساب قتل ڪندو وڃان، انهن کي باهه ۾ ساڙيان، انهن جا گهر ڊاهي ۽ پاڙون کوٽي ڇڏيان، انهن جو قبرون به ڊاهي ڇڏيان، پرقبرن مان انهن جو هڏيون ڪڍي انهن کي به ساڙي ڇڏيان، انهن جي زالن کان انهن کي جوتا هڻايان، انهن جي اولاد کان انهن کي قتل ڪرايان، انهن بادشاهه پرستن کي، انهن بي ايمانن کي، انهن پيرن ۽ عالمن (ملن پوپن پنڊتن پروهتن پوپن ڪاهنن رحبانن مڙهين درگاهن وارن) کي، جيڪي خدا (الله) ۽ ان جي رسول ۽ سادي طبع عوام ڌوکو ڏين ٿا. جمهور (عوام) جو رت پيڻ وارن ۽ انهن کي گمراهه ڪرڻ وارن مان هڪَ هڪَ کي سؤُ سؤُ گوليءَ جو نشانو بڻايان.

مان اهو سڀ ڪري ڪري ڇڏيان بي فڪر ٿي جو مونکي انهِِيءَ جو ذرو (تِرَ جيترو) به افسوس (ڏکُ) نه ٿيندو، مان انهن سڀني کي باهه ۾ ساڙيان، پاڻ انهن کي قتل ڪريان. هي (سَڀُ) بدمعاش، ڌوکي باز ۽ اسلام جو نالو وٺڻ وارا، هي خدا(الله) جا دُشمنَ انسانيت لاءِ ناسور (ڪينسر / روڳُ) آهن.

امام انقلاب عبيد الله سنڌي،

سنڌ جو ڪيسُ،

سنڌ ساگر پارٽي، سنڌ.

ڇاپو پهريون،

مارچ_1988ع.

تنهن جي محبت وڌو آهي مامري نه ته ڪير ڪشالا ڪڍي.امام انقلاب عبيد الله سنڌي رح.

هڪ ڏينهن امام انقلاب مولانا عبيد الله سنڌي رح جن ڏاڍا ڏکايل ۽ غمگين پيئي نظر آيا؛ فرمائڻ لڳا ته آئُون ملسمانن کي ڪم ۽ ضرورت جون ڳالهيون چوان ٿو، پر هو ٻڌن ئي نه ٿا. الٽو مونکي طعنه پيا ڏين.

مونکي ڏسو! آئون سورنهن ورهين جو هُيس جو گهر ٻار ڇڏي نڪري آيُس. مَڃان ٿو ته ''منهنجو خاندان ڪو وڏو(امير ترين) ڪونه هو، نه ئي ڪا وڏي دولت هئي، پر پوءِ به مونکي ماءُ هئي، منهنجون ڀينرون هيون ۽ انهن جي محبت، منهنجي دل ۾ تمام گَََََهري (گهڻي) هئي پر اسلام سان محبت مونکي ايتري ته هُئي، جو ٻئي ڪنهن جي به محبت جي مون پرواهه نه ڪئي.

الله (خدا) ئي ڄاڻي ٿو ته ماءُ کي ڇڏي، مُنهُن ڪري وڃڻ وقت مونکي ڪيتري ذهني پريشاني ٿي هئي.(اِئَين چوڻ وقت (امام انقلاب) مولانا عبيد الله سنڌي رح جن جي اَکِيُنِ مان ڳوڙها ڳڙي آيا) پاڻ گفتگو جاري رکندي فرمايائون اسلام سان منهنجي عشق جو اهو نتيجو هو؛ جو ڪو به کڻي، مونکي اسلامُ جي ڳالهه سمجهائيندو هو ۽ اها منهنجي دل ۾ ويهي ويندي هئي ته آئون ان تي دل و جانِ سان پابند ۽ عمل پيرا ٿي ويندو هُئُسِ.

حضرت شيخ الهند مولانا محمود حسن مرحوم مونکي اسلام سيکاريو ۽ ان جي ذريعي مون (حڪيم الهند امام) شاهه ولي الله رح جي تعليم کي سمجهيو ۽ مونتي قرآن حڪيم جون حقيقتون کُلِيُون ۽ آئون دين اسلام جي حڪمتن (فلسفن) کان واقف ٿيسُ هاڻي جيڪڏهن آئون موجوده طبقن (فرقن) جي خلافُ ڪائي ڳالهه ڪريان ٿو، ان مان هِي سَمجَهڻُ؛ ته آئون مذهب (اسلام)جي خلاف آهيان! ڪيڏي نه غلط ڳالهه آهي.

مون دنيا جي تمام پيارِي موڙِي يعني پنهنجي ماءُ جي محبت تي مذهب (اسلام) کي مقدم (مٿاهون) ۽ وڌيڪ ڄاتمُ ۽ اڄ سموري ڄمارَ جي مصيبتن ۽ تڪليفن جي باوجود به مونکي پنهنجي مسلمان هجڻ تي ناز ۽ فَخُرُ آهي.

ڀلا هي ڪيئن ٿي سگهي ٿو، جڏهن ته مونکي پنهنجي حياتيءَ جو ٻيو ڪنارو(موتُ) به نظرِ اچي رهيو آهي؛ جو آئون ڪا اهڙي ڳالهه چوان، جنهن سان خدا (الله) نه ڪري جو اسلام کي نقصان پهچڻ جو انديشو ٿئي.

پروفيسر سرور،

باني سنڌ ساگر اڪيڊمي، لاهور.

ورتل:

سنڌ جو ڪيس،

سنڌ ساگر پارٽي، سنڌ

سال 1988ع

ڇاپو پهريون.

by Jokhio Shafique Ahmed on Saturday, October 29, 2011 at 12:18pm

سنڌ ۾ عقل ناهي مڙئي بي وقوف آهن: هڪ ملا افغانيءَ پاران سنڌ جي توهين/ مذمت ۽ مخدوم محمد هاشم ٺٽويءَ پاران ڏنل جواب.!

سنڌ ۾ عقل ناهي مڙئي بي وقوف آهن: ملا عبد الرؤف افغانيءَ پاران سنڌ جي توهين/مذمت ۽ مخدوم محمد هاشم ٺٽويءَ سنڌي پاران ڏنل جواب.!

صلي الله تعالي علي خير خلقه سيدنا محمد و آله و اصحابه اجمعين.

الله جي ٻانهن ۾ گهڻو ضعيف، الله جي رحمت ۾ اميد رکندڙ، جنهن جا صالح عمل ٿورا ۽ گناهه گهڻا آهن، جيڪو سڄي جهان کان گهٽ آهي يعني (شيخ الاسلام مفتيء اعظم چيف جسٽس آف سنڌ) محمد هاشم ٺٽوي(عليه الرحمة) چوي ٿو؛ ته مان (آئون) (محمد هاشم ٺٽوي) (عليه الرحمة) ڏهن حجَّ شريف کان موٽي آيس ته سنڌ جي گهٽتائيءَ ۽ توهين جي موضوع (عنوان) تي هڪڙو ڪتاب لکيل ڏِٺمُ جڏهن مطالعو ڪيمُ، ته هڪ افغانيءَ جو لکيلُ هُيو؛ ان لکندڙ جو نالو (مُلَا) عبد الرؤف خان هو، جنهن جي توهين ۽ مذمت ڪئي هُئي ۽ بنا فائدي جي مغز هنيو ۽ اجايو وقت وڃايو هو.

مون جڏهن پڙهي ڏٺو ته حيران ٿيس. حيرتَ ۾ رهندي دلِ ۾ خيالُ ڪيم، ته جيڪڏهن ماٺِ ڪري رهندسُ (۽ ان جو جواب نه ڏيندسُ) ته سنڌ جي گهٽتائي ثابت ٿيندي ۽ جڏهن ثابت ٿي ته مان به ان ۾ داخلُ آهيان. جنهن جي سنڌ جي برائي بيان ڪئي، تنهن ڄڻُ ته منهنجي برائي ۽ توهين ڪئي. هيءُ مون ان جو جواب لکيو آهي، جيڪو هر داناءَ جي دل کي پسندِ ايندو ۽ بزرگن جي نظر ۾ مقبولُ ٿيندو. (هاڻي مخدوم محمد هاشم ٺٽويءَ صاحب عليه الرحمة) ان افغان سان مخاطب ٿي لکيو آهي.) اي افغاني، ٻارَ بيوقوف، اچ! ڇا چيو اٿئي ۽ پنهنجو وقت سنڌ جي گلا ڪرڻ ۾ وڃايواٿَئي، هينئر جواب ٻڌ.! تون پِڻُ عقل ۽ فصاحت جي ميدان ۾ علم جي گوءِ ظاهر ڪر ۽ دانائيءَ جي ميدان ۾ علم، عقل ۽ سمجه جو تنبُو ظاهر ڪي هڻ ۽ هن مسڪين سان جهيڙو نه، پر (علمي) مقابلو ڪر.! تان ته تنهنجي علم جي ڄاڻ ۽ عقل جي خبر پوي ۽ هيءُ ڪهڙو ڪتاب ٺاهيو(جوڙيو) اٿئي ۽ بنا فائدي جي عُمر وڃائِي اٿئي. (هاڻي) هڪ هڪ اعتراض جو جواب ٻڌ.!

اعتراض. 1. سوال ڪيو اٿئي ته سنڌ ۾ عقل نه آهي مڙئي بيوقوف آهن.

جواب: هيءُ خالص خطا آهي، سنڌ ۾ عقل؛ سمجهه، سياڻپ تمام گهڻي آهي، پر دشمن کي ڪجهه نظر نه ٿو اچي. ڀلا جيڪڏهن فرضي طور چئون ته سنڌ ۾ عقل نه آهي ته اعتراض ڪنهن تي ٿو ڪرين! جنهن مقدس ذات سنڌ کي پيدا ڪيو آهي؛ سنڌ ملڪ کي ڪنهن پيدا ڪيو آهي.؟ الله تعالي پيدا ڪيو آهي. جيڪڏهن تنهن چوڻ مطابق هن ملڪ ۾ عقل گهٽ رکيو(ويو) آهي ته به الله تعالي رکيو آهي ۽ مخلوق مان عيب ڪڍڻُ خاص الله (تعالي قدوس) مان عيب ڪڍڻَ (جي برابر-مترادف) آهي، ڇو ته جيڪي ڪري ٿو، اهو ٿو ڪري. (جيئن هن آيت سڳوريءَ ۾ آيل آهي.) مخدوم محمد هاشم ٺٽوي رح

قُلِ اللَّـهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاءُ وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَن تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَن تَشَاءُ ۖ بِيَدِكَ الْخَيْرُ ۖ إِنَّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿٢٦﴾ سورة آل عمران الجزء الثالث

http://tanzil.net/#3:25

ترجمون:(اي پيغمبر) چؤ ته اي الله مُلڪ جا مالِڪ جنھن کي گھرين تنھن کي بادشاھي ڏئين ۽ جنھن کان وڻيئي تنھن کان بادشاھي کسين، ۽ جنھن کي گھرين تنھن کي مانوارو ڪرين ۽ جنھن کي وڻيئي تنھن کي بي مانو ڪرين، تنھنجي ھٿ ۾ چڱائي آھي، ڇوته تون سڀڪنھن شيء تي وسوارو آھين. (26) سورة آل عمران سنڌيڪار سيدنا تاج محمود امروٽي رح.

http://tanzil.net/#trans/sd.amroti/3:25

گلا ڪرڻ داناءَ جي لائق نه آهي. گلا عظيمُ گناهُ ۽ وڏي غلطي آهي. شايد ڀلارن جو قول تنهنجي دل تان وسريل آهي جو فرمايو اٿن. (ڪنهن جي) برائي (بيان) نه ڪر جو تون پاڻ برائيءَ ۾ پوندين ۽ ٻئي لاءِ کڏَ نه کڻ جو پاڻ ان ۾ ڪرندين ۽ گلا ڪرڻ وڏي اُونِهي کڏ آهي؛ جو گلا ڪندڙ پنهنجي لاءِ کڏ کڻي ٿو.

مطالع الانوار ۾ امير خسري آندو آهي ته، هڪ شخص بد شڪل ۽ خراب منهن وارو هو. (ٻئي) ڪنهن شخص ان ڏانهن ناپسنديءَ جي نظر سان نهاريو ۽ ان کي بڇڙِي صورت وارو سڏيو. ته ان شخص کيس جواب ڏنو ته مون پنهنجي صورت پاڻ پنهنجي هٿ سان ته نه ٺاهي (خلقي) آهي؟ (جو مون کي خراب شڪل وارو ٿو سڏين) جيڪڏهن تون ٺاهي (خلقي) ٿو سگهين ته منهنجي صورت کي سهڻو ڪري ٺاهه (خلق)!. اهو (عيب ڪڍندڙ) شخص (اهو جواب ٻڌي) ڏاڍو شرمسار ٿيو. رشيد المجالس ۾ آندو(لکيو) اٿس، ته گلا ڪندڙ تي بهشت (جنت) حرام آهي. هڪ ڪتاب ۾ مون ڏٺو آهي، ته هڪ شخص جي شڪل بڇڙي هئي. ڪو ماڻهو ان کي ڏسي کليو ته ان شخص کيس چيو! مون تي ٿو کلين يا منهنجي پيدا ڪندڙ(الله خالق) تي؟ (کلندڙ شخص) ڏاڍو سرمشار ٿيو.

ورتل / لکيل ڪتاب مڊح نامه سنڌُ

مصنفه:

مخدوم امام علامه محمد هاشم ٺٽوي سنڌي رح

مترجم: الحاج مولانا محمد ادريس ڏاهري.صاحب.

ڇاپو: ذو الحج، 1411هه

تعليمات شاهه عبد اللطيف ڀٽائي '' تارڪ'' رح.

مخدوم شيخ الاسلام چيف جسٽس و مفتيء اعظم سنڌ؛

محمد هاشم ٺٽوي رح جن جو مقام

شاهه عبد اللطيف ڀٽائي '' تارڪ'' رح جي بياني

مِيَين محمد اسحاق ملا ڪاتيار واري بزرگ روايت ڪئي آهي:

ته مخدوم محمد هاشم ٺٽوي ڪنهن علمي اختلاف ۽ مسئلي واسطي ٺٽي جي مشهور عالم ۽ شاهه عبد اللطيف ڀٽائي رح جي يار مخدوم محمد معين ٺٽوي رح وٽ آيو، شاهه عبد اللطيف ڀٽائي رح اڳ ۾ اتي ويٺو هو.

جڏهن مخدوم محمد هاشم ٺٽوي رح اتي پهتو ته، شاهه عبد اللطيف ڀٽائي رح پنهنجي دوست مخدوم محمد معين ٺٽوي رح کي چيو ته ؛ ''خبردار جو هن (مخدوم محمد معين ٺٽوي رح) شخص سان بحث ڪيو اٿئي!

مان(شاهه عبد اللطيف ڀٽائي) سندس چهري تي رسول الله صلي الله عليه وسلم جي رحمت جو سايو (پاڇو) ڏسي رهيو آهيان.'

' اهو ٻڌي ٻڌي مخدوم محمد معين ٺٽوي بن مخدوم محمد امين عرف مخدوم ٺارو رح، هڪدم اٿي بيٺو ۽ مخدوم محمد هاشم ٺٽوي کي ٻانهون ٻڌي چيائين ته ''سائين مونکي اوهان سان ڪوبه بحث ڪونهي ڪرڻو.''

حواله:ڪتاب جو نالو '' مخدوم محمد هاشم ٺٽوي رح '' مصنفعبد الرسول قادري صاحب. باب ڇهون، ناشر سنڌي ادبي بورڊ, ڄامشورو - سنڌ.سال 1998، 2006.

لکندڙ شفيق احمد جوکيو

ڪجهه بيت افغان متڪبر ملان جي مذمت ۾

۽ سنڌين جي سچائي اخلاص نوڙت منجهه!

جَي فارِسي سکيو، گولو توءِ غلامُ،

جو ٻَڌو ٻن ڳالهئين سو ڪِئن چائي ڄامُ؟

اُڃِيو تان آبُ گُهري، بُکيو تان طعامُ،

اِيُ عامن سندو عامُ خاصَنِ مَنجهان نه ٿيئي.

سر آسا.

پييم پٺاڻن سين ٻوليون جي نه ٻجهن،

مون سنڌي سعيو ڪيان هو پارسيون پڇن،

مون پڻ ملاتن سرتيون سور پراڻيو.

سر معلوم ناهي.

اَچِي پِيا آٽ ۾، واٽَ وِڃائِي جَنِ؛

اُوءِ بصِيرَ بَرَّنِ ۾، اَنڌا ٿِيو اُڀَنِ؛

ڪَنَن آڏِيُون تاڙِيُون، گُنگَن جِئَن گُھمَنِ؛

فِراقِيءَ فرمان جو، آهي ٻَرُ ٻوڙَنِ؛

لَنگھا ٿِيا لاهُوتَ کي، سُتا پِيا سِڪَنِ؛

کَـپَتِ کاهوڙِيَنِ، آهَ اُٿِئي پئي نه لَهي.

سر کاهوڙي.

اَللهَ جِئن نالوءِ، تِئن مُون وَڏو آسِرو؛

خالِقَ! تُنهِنجي کاندِ جو، پَرو پاندُ نه ڪوءِ؛

نالو، ربَّ! سَندوءِ، رَهِيو آهِمِ رُوحَ ۾.

صاحِبَ! تُنهِنجِي صاحِبِي، عَجَبُ ڏِٺِي سُون؛

پَنَ ٻوڙِين پاتالَ ۾، پَهَڻَ تارِين تُون؛

جيڪَرَ اچِين مُون، ته ميرِيائِي مانُ لَهان.

جيڏو تنُهِنجو نانءُ، ٻاجَھ به اوڏِيائي مَڱانءِ؛

رِءَ ٿَنڀين، رِءَ ٿُوڻِيين، تُون ڇَپَرُ، تُون ڇانءَ؛

ڪُڄاڙو ڪَهانءِ؟ توکي مَعلُومُ سَڀَڪا.

سَتَرُ ڪرِ سَتّارَ! آءٌ اُگھاڙِي آهِيان؛

ڍَڪِئين ڍَڪَڻَهارَ! ڏيئِي پاندُ پَناهَ جو.

سر ڏهر

وائي

مَعلُومُ حالُ حَبِيبَ! مُون کي دَرِدُ قَدِيمِي، وو!

دَرِدُ جَدِيدِي، حُبَّ حَبِيبِي.

آلُودِي آزارَ کان، تولَءِ ٿِـيَسِ، طبِيبَ!

شادِي ڏئِين صِحَتَ جِي، غَمِي لاہِ، غَرِيبَ!

اَهئان ٿِي آهون ڪَرِيان، نَعرو مَنجھ نَصِيبَ!

ڪاهلِ آهيان ڪُوَڙِي، رَسِي لاہِ، رَقِيبَ!

حاذِقُ آهئين هنَ جو، اَچين شالَ، عَجِيبَ!

دَوا آهئِين دِلِ جِي، پُـڇِ پُـڇِ رَهيَسِ طَبِيبَ؛

اَلا! عَبۡدُاللَطِيفُ کي، ڪوڙي لاءِ، قَرِيبَ!

هيڪَرَ هئڻُ ڇَڏِ، ته اوڏِي ٿِئين عَجِيبَ کي؛

مَارَاَيۡتُ شَيۡئاً اِلاَّ وَرَاَيۡتُ اللهَ، نيئِي اجھا اوڏانهين اَڏ؛

ته هوتُ توهين کان هڏِ، پِرِين پاسي نه ٿِئي.

سر سسي آبري

وائي

هِيري هَٿُ وِڌائِين، ويهِي ساٽِينِ وِچَ ۾.

نَوازَشِ نُوريءَ جي، آهي تَماچِيءَ تائِين.

گَندَگِيءَ گوشو ڪَيو، عَطُرَ اوتَ اوتِيائِين.

اَنڌا مَنڊا آئِيا، سَخا سَڏُ وِڌائين.

پَسو جُودُ جُوانَ جو، ڪو هَنڌُ ڪونه مَٽِيائِين.

قِيمَت ڪَمِيڻَن سين، جَهِڙِيءَ وَٽَ وَٽِيائِين.

موتِي مڇِيءَ هَٽَ تي، ڪوڏِنِ جِئن ڪَڍِيائِين.

ماڻِڪَ مِياڻِنِ ۾، ڇِلُرَنِ جِئن ڇَٽِيائِين.

ڏيئِي سونُ سُوال ۾، رُپي راندِ ڪَيائِين.

پاڻِـيَٺَ آڻي پاڻَ سين، لَعلُون سَڀِ لُٽِيائِين.

فيروزا فَقِيرَنِ تان، گھوري سَڀِ گھورِيائِين.

اُتي عَبۡدُاللَّطِيفُ چئِي، اُڇِلي اَمُلَ ڏِنائِين.

سُر ڪاموڏ

هُو پِڻُ ڪونهي هِنَ ري، هِيُ نَه هُنَهان ڌارَ؛

”اَلۡاِنۡسَانُ سِرِّيۡ وَ اَنَا سِرُّهٗ“، پَرُوڙِج پَچارَ؛

ڪَندا وِيا تَنوارَ، عالِمَ عارِفَ اَهڙِي.

جان جان پَسِين پاڻَ کي، تان تان ناهِ نِمازَ؛

سَڀِ وِڃائي سازَ، تِهان پوءِ تَڪبِيرَ چَئو.

جان جان پَسِين پاڻَ کي، تان تان ناهِ سُجُودُ؛

وِڃائي وُجُودُ، تِهان پوءِ تَڪبِيرَ چَئو.

نابُودِيءَ نيئِي، عَبۡدَ کي اَعلىٰ ڪَيو؛

مُورَتَ ۾ مَخفِي ٿِيا، صُورَتَ پِڻُ سيئِي؛

ڪَبِي اِتِ ڪيهِي؟ ڳالِھه پِرِيان جي ڳُجَھ جِي.

جن وِڃايو وُجُود کي، سي فانِي ٿِيا ”فِي اللهَ“ ۾؛

نه تِنِ قِيامُ نَه قُـعُودُ ۾، نه ڪو ڪَنِ سُجُودُ؛

جيلان ٿِيا نابُودُ، تيلان گَڏِيا بُودُ کي.

حوصِلو حَيرَتَ ۾، ڪَري ڪِينَ دَرَڪُ؛

جو حُسُنَ سَندو حَقُّ، سو ڪُورُ پَرُوڙي ڪِينَ ڪِي!

حوصِلو حَيرَتَ ۾، وَڃِي ٿِيو ويڇُون؛

مُحَبَتَ جُون ميڇُون، ڪُورُ پَرُوڙي ڪِينَ ڪِي.

مُئي هاٿِيءَ تي مامِرو، اَچِي ڪَيو اَنڌَنِ؛

مَناڙِينِ هَٿَنِ سين، اَکِئين ڪِينَ پَسَنِ؛

”فِي الۡحَقِيۡقَتَ“ فِيل کي، سَڄا سُڃاڻَنِ؛

سَندِي سَرۡدارَنِ، بَصِيرَتَ بِينا ڪَري.

وائي

مُنهَن مَنجِھ خَلِيلُ، اَندَرِ آذَرُ آهِئين.

سَڌَ مَ ڪَر صِحَّتَ جِي، اَڃا تُون عَلِيلُ؛

نالو ناهِ نِفاقَ جو، جِتي رَبُّ جَلِيلُ؛

مُنهَن ۾ مُسَلمانُ تُون، قَلۡبُ تان قَلِيلُ؛

والِيءَ جي وِصالَ ۾، دوئِي ناهِ دَلِيلُ؛

اَلا! عَبۡدُاللَّطِيفُ چَئي، سَچو رَکائِجُ سِيلُ.

وائي

مَؤتَ مُندَ نه آهي، تائِبَ ٿِيو تَڪِڙا.

”عَجِّلُوۡا بِالتَّوۡبَةِ قَبۡلَ الۡـمَوۡتِ،“ ويھُ تُون ويرَمَ لائي؛

پِرِيان ڪارَڻِ پاڻَ کي، سِگھو ويھُ سَنباهي؛

اَجَلُ اَسارَنِ کي، ڪامَ وَٺِي ٿو ڪاهي؛

وِڌائِين وَڍَڻَ لَءِ، ڳَنُ ڪُهاڙِيءَ پاهي؛

عِمارَتُون اَنڌَنِ جُون، ڊاهِيو ٿو ڊاهي؛

نِبا گھوٽَ گَھرَنِ ڏي، ڪَنهن وَڏِيءَ ويرَ وَناهي؛

اُتي، عَبۡدُاللَّطِيفُ چَئي، بِنا ڪَفَنَ پَراهي.

مَحرُومَ ٿِي مَرِي وِيا، ماهِرَ ٿِي نه مُئا؛

چِڙِيءَ جِيئَن چُهِنجَ هَڻِي، لَڏِيائُون لُئا؛

حُبابَ ئِي هُئا، اِنهِيءَ واديءَ وِچَ ۾.

اَسِين سِڪُون جن کي، اَسِين پُڻِ سيئِي؛

”لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُوۡلَدۡ“، وَنءُ اوڏانهِين پيهِي؛

تِهان مَنجھيئِي، پارِکَ! پَرِکِجِ حَقَ کي.

ڏِسَڻُ ڏِسِين جي، ته هَمہَ کي حَقُّ چَئِين؛

شارِڪَ! شَڪُ مَ ني، اَنڌا! اِنهِيءَ ڳالھِ ۾.

اِنَ پَرِ نه اِيمانُ، جِئَن ڪَلِمي گو ڪوٺائِيين؛

دَغا تُنهِنجي دِلِ ۾، شِرۡڪ ۽ شَيطانُ؛

مُنهَن ۾ مُسَلمانُ، اَندَرِ آذَرُ آهِئين.

ڪُوڙو تُون ڪُفرَ سين، ڪافَرُ مَ ڪوٺاءِ؛

هِندُو هَڏِ نه آهِئين، جَڻِيو تو نه جُڳاء؛

تِلۡڪُ تِنِين کي لاءِ، سَچا جي شِرۡڪَ سين.

مُنهُن ته آهيرِيان ئِي اَجِرو، قَلۡبَ ۾ ڪارو؛

ٻَهَران زيبُ زِبانَ سين، دِلِ ۾ هَچارو؛

اِنَ پَر ويچارو، ويجھو ناهِ وِصالَ سين.

تُون ڪا ڪانِي پاءِ، وَنِنِ ۾ وِصالَ جِي؛

دُوبِينائِي دُورِ ڪَري، مَعۡرِفَتَ مَلهاءِ؛

سُپيرِيان جِي سُونهَن ۾، رُخنو ڪونَ رِهاءِ؛

اَکِ اَشَهَد چاءِ، ته مُسَلِمانِي ماڻِئين.

وائي

ڪِي اُنِهين مَنجِھ آهي، هُو جي جُھونا پَسجَنِ جُھوپِڙا.

اِنَ دَرِ سيئِي اَگِھيا، جن کي ڪونَ چِتائي؛

ڌارِيان ڀانئِنِ ڌارِيو، پاڻُ پِرِيان سين کائي؛

”اِنَّ اَوۡلِيَائِيۡ تَحۡتَ قَبَائِيۡ“، پَنهنجا پاڻَ پَهرائي؛

”لَا يَعۡرِفُهُمۡ غَيۡرِيۡ“، پَرَ کي ڪِينَ پَسائي؛

پَنهنجِي ڇَڏي پَٽَ ۾، رِڙهُ اُنِين جي رائي؛

خِدمَتَ ڪَرِ خُلۡقَ سين، پاندُ ڳِچِيءَ ۾ پائي؛

اَدِيُون! عَبۡدُاللَّطِيفُ چَئي، اِتاهِين ڪِي آهي.

سر آسا

اَللهَ جِئن نالوءِ، تِئن مُون وَڏو آسِرو؛

خالِقَ! تُنهِنجي کاندِ جو، پَرو پاندُ نه ڪوءِ؛

نالو، ربَّ! سَندوءِ، رَهِيو آهِمِ رُوحَ ۾.

صاحِبَ! تُنهِنجِي صاحِبِي، عَجَبُ ڏِٺِي سُون؛

پَنَ ٻوڙِين پاتالَ ۾، پَهَڻَ تارِين تُون؛

جيڪَرَ اچِين مُون، ته ميرِيائِي مانُ لَهان.

جيڏو تنُهِنجو نانءُ، ٻاجَھ به اوڏِيائي مَڱانءِ؛

رِءَ ٿَنڀين، رِءَ ٿُوڻِيين، تُون ڇَپَرُ، تُون ڇانءَ؛

ڪُڄاڙو ڪَهانءِ؟ توکي مَعلُومُ سَڀَڪا.

سَتَرُ ڪرِ سَتّارَ! آءٌ اُگھاڙِي آهِيان؛

ڍَڪِئين ڍَڪَڻَهارَ! ڏيئِي پاندُ پَناهَ جو.

سر ڏهر

ڪَچُ ڪَمايومِ ڪوڙُ، ڀَڳَمِ عَهدَ اَللهَ جا!

پِڃِرو جو پاپَنِ جو، سو چوٽِيءَ تائين چُورُ!

مَعلومُ اَٿيئِي مُورُ، ڳُوڙها! اِنهيءَ ڳالھ جو.

ڪُوڙُ ڪَمايُءِ ڪَچُ، اُٿي اورِ اَللهَ سين؛

ڪَڍُ تُون دَغا دِل مان، صاحِبَ وڻي سَچُ؛

مُحبتَ سندو مَنَ ۾، ماڻِڪَ! ٻارجِ مَچُ؛

اِنَ پَرِ اُٿِي اَچُ، ته سَودو ٿِـئيئِي سَفَرو.

لُڙَ، لَهِريون، لَسَ، ليٽَ، جِتي اَنتُ نه آبَ جو؛

الله! اُتِ مَ اولِئَين، ٻيڙا مَٿي ٻيٽَ؛

جوکو ٿِئي مَ جَهازَ کي، ڦَرَهي اَچي مَ ڦيٽَ؛

لڳي ڪا مَ لَپيٽَ، هِنَ غارِيـبي غُرابَ کي!

سر سريراڳ

وائي

اَچِي، لالَنَ! لَٽِ، مِيان! مُئِيءَ جو لوڙہُ لَڪَنِ ۾.

ھو کانُ کَٿُورِيءَ ھِيرئُون، مُون ۾ صابُڻَ ڇَٽَ؛

آرياڻِيءَ اَچِي ڪري، ڪا گَھڙِي مُون وَٽِ جَٽِ؛

کَٿُوري کَشِبُوءِ سين، ھارِيائُون ھَٽِ ھَٽِ؛

دَردُ مُنھنجي دِلِ جو، تون، ڪامِلَ! اَچِي ڪَٽِ؛

اَدِيُون! عَبۡدُاللَّطِيفُ چئي، سِرَ تائِين آھي سَٽِ.

ڪُتو طالِبُ ڍُونڍَ جو، اسين ڪُتي ڪِيڙَ؛

چُھِٽي آھي چِيڙَ، ڪارايي جي ڪَنَ ۾.

سَگِبانَ سِينڍارِيا، بَڇِيا، تي بَھَنِ؛

ڦِرِيا نه فَرمانَ کان، مُلھُ نه موتِيَڙَنِ؛

ڪونھي ڏوھُ ڪُتَنِ، ڏاڪارِيا، ڏاڙِھِينِ ٿا.

معذوري

سارَنگَ! سارَ لَهيجِ، اَللھَ لَڳِ اُڃِيَنِ جِي؛

پاڻِي پُوڄَ پَٽَنِ ۾، اَرزان اَنَّ ڪَريجِ؛

وَطَنُ وَسائيجِ، ته سَنگھارَنِ سُکُ ٿِئي.

سارَنگَ کي ساريِنِ، ماڙھُو، مِرگَھ، مينھِيُون؛

آڙِيُون اَبَرَ آسِري، تاڙا تَنوارِينِ؛

سِپُون جي سَمُونڊَ ۾، نَئين سِجَ نِھارِين؛

پَلَرُ پِيارِينِ، ته سَنگھارَنِ سُکُ ٿِئي.

وائي

مُنھِنجي سَيّدُ سارَ لَهندو؛ موُن کي آهِ اُميدَ اَللھَ ۾.

سَجِدي پئي سُپِرينءَ، زارِيُون زورِ ڪَريِندو؛

اُمَتَ ڪارَڻِ اَحۡمَدُ اُتِ، پَرِمَلُ پاڪُ پِنَندو؛

صُورَ ڌَڪاءُ ٿِيندو، اَکِـيُون سَڀ سِجُ ڪَڍندو؛

ميڙُو ٿِيندو مومِنين، اُتِ مُحَمَّدُ مِيرَ مَلَهندو؛

نفسَاً نفِسِي سڀَڪو ڪَري، داتا دَرِ ڊوڙَندو؛

مُھُتُ ڏيِندُسِ مَولو، اُتِ بَدِيُون بَخِشائِيندو.

حُڪُمُ ٿِيو بادَلَ کي، ته سارَنگَ ساٺَ ڪَجَنِ؛

وِڄُون وَسَڻَ آئِيُون، ٽَہَ ٽَہَ مِينھَن ٽِمَنِ؛

جِنِ مَھانگو لَهِي ميڙيو، سي ٿا ھَٿَ ھَڻَنِ؛

پَنجَنِ مَنجھان پَندِرھَن ٿِيا، اِئَن ٿا وَرِقَ وَرَنِ؛

ڏُڪارِيا ڏيہَ مان، شالَ مُوذي سَڀُ مَرَنِ؛

وَرِي وَڏي وَسَ جُون، ڪَيُون ڳالِھيُون ڳَنوارَنِ؛

سَيّدُ چوي سَڀنِ، آهِ توهِ تُنھنجِي آسِرو.

سر سارنگ

http://www.bhurgri.com/bhurgri/sd_shah.php

by Jokhio Shafique Ahmed on Sunday, October 30, 2011 at 6:22am

شهنشاهان ڪسريٰ ايران (فارس) / قيصر روم وارن جو سرمائيداراڻه نظام ۽ سنڌ، هند جي بد حالي واري حالت؛

امام انقلاب عبيد الله سنڌي رح

جامع النقل و المعقول علامة الدهر غلام مصطفيٰ قاسمي سنڌي

شهنشاهان ڪسريٰ ايران (فارس) / قيصر روم وارن جو سرمائيداراڻه نظام ۽ سنڌ، هند جي بد حالي واري حالت؛

امام انقلاب عبيد الله سنڌي جي تعليمات جي روشنيءَ ۾ !

جوکيو شفيق احمد

قران مجيد ۾ سوچ ويچار(تدبر) ڪرڻ جي اهميت! حڪيم الهند امام شاهه ولي الله الهندي جن قرآن مجيد(حڪيم) جو سوچ ويچار ڪرڻ کي هڪ لازمي سنت قرار ڏنو آهي. قرآن مجيد جي فارسي ترجمي ۽ ان جي حاشيي فتح الرحمٰن کي (تدبر) سوچ ويچار جو سمجهڻ گهرجي.

سندن (حڪيم الهند امام شاهه ولي الله الهنديءَ) کان پوءِ سندن پُٽَنِ شاهه عبد العزيز، شاهه عبد القادر، شاهه رفيع الدين صاحبان ٽنهين پنهنجي پيءُ جي پيرويءَ ۾ قرآن شريف (حڪيم) (واري تعليم) جي وڏي خدمت ڪئي.

شاهه عبد العزيز صاحب جن تفسير ''فتح الرحمٰن'' لکي قرآن مجيد ۾ فڪر ۽ غور ڪرڻ ۽ قرآن مجيد(حڪيم) جي آيتن کي پنهنجي دور جي ماڻهن جي حالتن سان مطابق ڪرڻ جو هڪ تمام سٺو نمونو پيشِ ڪيو آهي. اڳتي هلي ولي اللٰهي جماعت مان (امام انقلاب عبيد الله سنڌيءَ جي استاد) مولانا شيخ الهند محمود حسن جن به شاهه عبد القادر جن جي ترجمي ''موضح القرآن '' جي اهڙي اصلاح ڪئي جو (هنديءَ) اردوءَ جي پراڻن ۽ نه استعمال ٿيندڙ لفظن جي جاءِ تي عام رائج لفظ وڌا ۽ ان جو نالو''موضح القرآن'' رکيو.

قرآن مجيد (حڪيم ۾ غور ڪرڻ لاء (حڪيم الهند امام) شاهه ولي الله جي ٻڌايل اصولن کي جيڪڏهن گهريءَ نظر سان ڏٺو وڃي ته هيءَ ڳالهه پڌري پٽِ معلومُ ٿيندي، ته شاهه صاحب (حڪيم الهند امام ولي الله)جن کُلَمِ کُلا هڪ فرد جي ڀيٽ ۾ جماعت ۽ انفراديت جي مقابلي ۾ اجتماعيت (صالحن واري عوامي جمهوريت) کي ايترو زياده واضح نه ڪيو آهي. ان جو سبب(ڪارڻ) هي هيو جو ان دور ۾ جيڪي (هندوستان جون) ملڪي حالتون هيون، اهي ان قسم جي فڪر کي پکيڙڻ ۽ ان جي ظاهر ظهور تائيد کي برادشت نه ڪري سگهن هان؛ ڇوته هو بادشاهن (امپيرلزم) جو دور هيو ۽ بادشاهي (امپريلزم) دور ۾ هڪ ڄڻو(بادشاهه) ئي طاقت جو سرچشمو هوندو آهي. پر ان سان گڏ شاهه صاحب (حڪيم الهند امام شاهه ولي الله الهندي) جن قرآن مجيد (حڪيم) جي نازل ٿيڻ جو اصلي مقصد (سبب، ڪارڻ) سرمائيدارڻه نظام (سسٽم) جي اصلاح ۽ (معاشرتي، معاشي اقتصادي)عدل انصاف واري نظام (سسٽم) قائم ڪرڻ ۽ غلط اجتماعيت (عوامي جمهويت) جي جاءِ تي صالح ۽ سُڌريلَ اجتماعيت(صالحن واري عوامي جمهوريت) پيدا ڪرڻ کي قرار ڏنو. ڇا ڪاڻ ته قرآن حڪيم اجتماعيت(صالحن واري عوامي جمهوريت) تي سوچڻ ۽ فڪر ڪرڻ جي دعوة ڏني آهي.

نبي ڪريم صلي الله عليه وسلم جن جي اچڻ (بعثت) واري زماني کي جيڪڏهن غور سان ڏٺو ويندو ته اسان کي دنيا جا سڌريل ملڪَ ٻن بادشاهن (يعني شهنشاهن) جي حڪومت (شهنشاهيت) هيٺ نظر ايندا: 1-ڪسريٰ يعني ايران (فارس) جو شهنشاهه. 2- قيصر رومُ.

عراقُ ، يمنُ خراسان ۽ انهن جا سرحدي ملڪَ ڪسريٰ جي حڪومت (شهنشاهيت) هيٺ هيا.

ماوراء النهر (بخارا، ثمرقند، تاشقند)، وغيره ۽ هندوستان (سنڌ سميت) جا بادشاهه به ڪسريٰ کي ڍل (محصول) ڏيندڙ هيا. هر سال انهن ملڪن جي آمدنيءَ جو هڪ مقرر حصو (ڏنُ)، ڪسريٰ (ايران فارسُ) وصول ڪندو رهندو هو.

رُومُ ۽ ان جي آسپاس ملڪن تي قيصر (روم) جو قبضو هيو، مِصرِ، مغرب ۽ آفريڪا جا بادشاهه قيصر رُومُ جي تابعدارَ هئا.

ڪسريٰ (ايران فارس) ۽ قيصر (رُومُ) ٻنهي بادشاهتن (شهنشاهتن) جو نظام (سسٽم) سرمائيدارڻه نظام (سسٽم) هيو ۽ انهن ٻنهي حاڪمن کي سڪشت ڏئي انهن جي ملڪن تي قبضو ڪرڻ ڄڻ رُوءِ زمين تي قبضي ڪرڻ جي (مترادف) برابر هيو. ان ڪري ته رسول الله عليه الصلوٰة و السلامُ جن ايندي ئي اعلان فرمايو(ڪيو) ته؛ هَلَکَ ڪسريٰ فلا ڪسريٰ (معنيٰ) قيصر اهڙو هلاڪُ (هلاکُ) ٿيندو جو وري قيصر نه ايندو. ڪسريٰ به اهڙو هلاڪُ (هلاکُ) ٿيندو جو وري ڪسريٰ نه ايندو) اهڙو اعلان ڪري ڄڻ رسول الله صلي الله عليه وسلم جن سرمائيدارڻه نظام جي خاتمي جو اعلان (ڪيو) فرمايو.

هڪ جاءِ تي شاهه صاحب (حڪيم الهند امام شاهه ولي الله الهنديءَ) جن اهل فارس (ايران) ۽ رُومينِ جي عيش عشرت واريءَ زندگيءَ تي تبصره ڪندي هيئن لکيو آهي: '' تواريخ شاهد آهي ته رُومينُ ۽ ايرانين جي حڪومت ڪافي ڊگهي عرصي تائين رهي. انهن پنهنجي وقت جي حالتن پٽاندڙ تمدن (سوسائٽي) جي گهرجن ۽ پنهنجي عيش عشرت ۽ آرام پرستيءَ واري زندگي کي وڏي هٿي ڏني. هنن آخرت کي وساري ڇڏيو پنهنجي دنيوي زندگيءَ کي عيش آرام سان گذارڻ کي پنهنجو مُولُ متو قرار ڏنو شيطان (سرڪش) هنن تي پنهنجو پورو قبضو ڪيو. دنيا جي مختلف طرفن مان ڪيئي خفتي ۽ هنرمند انهن وٽ پهچي ويا ۽ زندگيءَ جي لذتن بابت ڪيئي نيون شيون ۽ نوان طريقا ايجاد ڪيا ويا. سڀ امير ۽ وڏيرا عياشيءَ ۾ مصروف هيا ۽ ان ڏس ۾ هڪ ٻئي کان گوءِ کڻڻ جي ڪوشش ۾ رات ڏينهن رڌل رهندا هئا.

انهن جي باري ۾ مشهور آهي ته عيش پرست ۽ خود پسند اميرن مان جنهن ڪمربند يا چيلهه جو پٽو (اڳٺ) هڪ هزار روپين کان گهٽ قيمت (اگهه) هوندو ته ان کي حقارت جي نظر سان ڏٺو ويندو هو. هرهڪ عاليشان سرمائيدار چڱي مڙس جي اها ڪوشش هوندي هئي ته ان وٽ هڪ عاليشان محلات هجي جنهن جي اڳنڌ ۾ هڪ سهڻو باغ هجي. غسل خانه (وهنجڻو) وغيره سڀ موجود هجن، ۽ انهن جي دسترخوان تي قسمين قسمين لذيذ کاڌا هجن ۽ سندن چمڪندڙ پوشاڪ ٻين کان سٺي هجي. ان کانسواءِ هنن وٽ سٺي نسل جا ڀلا گهوڙا ۽ آرامده گاڏيون هجن ۽انهنجي خدمت لاء نوڪرياڻيون ۽ نوڪر هميشه هجن'' امام شاهه ولي الله الهندي رح جو مضمون پورو ٿيو.

شاهه صاحب (حڪيم الهند امام شاهه ولي الله الهندي) جن پنهنجي دور جي بادشاهن ۽ رياستن جي نوابن جو مثال ڏئي رومينُ ۽ ايرانين جي حالت هن طرح سمجهائي آهي: '' هن زماني جي نوابن ۽ بادشاهن جي ٺٺ ٺانگر کي ڏسي توهان انهن جي عياشين زندگيءَ جي لذتن ۾ وڌاءُ ۽ حد کان ٽپي وڃڻ جو اندازو لڳائي سگهو ٿا. اهو عيش پرستيءَ جو طريقو هنن جي رَڳَ رَڳَ ۾ گهڙي چڪو هو.

جنهن سبب سڄي سماج ۽ معاشري (سوسائٽي) ۾ هڪ لاعلاج ناسور پيدا ٿي پيو. ٻيا ماڻهو به انهن جي عيش پرستين کي ڏسي پاڻ به عياشين ڏي مائل ٿي پيا. ڇو ته هڪ سڄي چوڻي آهي ته''الناس علي دين ملوڪهم'' يعني عام ماڻهو پنهنجن بادشاهن جي دين تي هوندا آهن. رعيت جي هر طبقي ۾ پنهنجي وت آهِرِ عياشي جو مرضُ پکڙجي ويو آهي ۽ ان عامُ وبا جي صورت اختيار ڪري ورتي آهي. اهڙي عيشُ عشرت جو هيءُ نتيجو نڪتو آهي جو اهي ڪيترن قسمن جي پريشانين جو شڪار ٿي پيا آهن. ڇوته عيش پرستي واري حياتي گذارڻ لاءِ جنهن ساز سامان جي ضرورت هئي ان جو حاصل ڪرڻ وڏي دولت جي خرچ ڪرڻ کان سواء نٿي ٿي سگهيو. ان ڪري بادشاهن ۽ نوابن (نائبن) پنهنجي رعيت ۽ واپارين تي ۽ اميرن پنهنجي زيردستن تي ڳرا ٽيڪس کڻي مڙهيا. انهن حالتن ۾ غريبن لاءِ صرف (رڳو) ٻه ئي رستا هئا.

هڪ هي ته هو باغي بڻجي مسلح ٿي حڪمرانن جو مقابلو ڪن ۽ اهو وري انهن غريبن لاء ناممڪن هيو ڇو ته هو ويچارا صفا پلها(خالي) هئا، ۽ ٻيو رستو انهن لاء هي هيو جو اهي غريب بادشاهن ۽ سرمائيدارن جي فرمانبرداريءَ کان سواءِ ڪنڌ نه ڪڍائن ۽ چوپاين (ڍڳن ڍورن) جانورن ۽ گڏهن وانگر ذلت جي زندگي گذارن. جنهن ۾ کانئن سندن مرضيءَ جي خلاف هر ڪاهرائڻ، کوهن مان پاڻي ڀرڻ وغيره جو ڪمُ ورتو وڃي پيو ۽ انهن جي ٿوري گهڻي پالنا جو خيال به رڳو ان ڪري ڪيو پيو وڃي جو انهن جي مالڪن جا پنهنجا مطلب انهن ۾ ڦاٿل آهن.

بهرحال ان هيٺين طبقي جا ماڻهو پنهنجن ڀوتارن جي خدمت ۾ ايتري قدر ته مشغول هوندا هئا جو کين آخرت لاءِ سوچڻ جي هڪ گهڙي به واندڪائي نه هوندي هئي.

ان عياشيءَ واري نظام (سسٽم) ۽ سرمائيدارنه ذهنيت واري زندگيءَ کي قائم رکڻ لاءِ هي به ضروري هيو، جو اهڙي قسم جا ماڻهو هجن جيڪي انهن لاءِ قسمين قسمين کاڌا تيار ڪن ۽ انهن جي عياشين لاءِ مختلف قسمن جا ڪپڙا (لبيس) ۽ هار سينگار جو سامان ٺاهين ۽ انهن جي عياشين لاءِ شانائتا بنگلا ۽ وڏيون ماڙيون جوڙين اڪثر ماڻهو ته ان بي فائدي ڪمن ۾ مشغول ٿي ويا. ان ڪري ان جو لازمي نتيجو هي نڪتو جو ڪي اهڙا ضروري هنر ۽ ڌنڌا صفا(مورڳو) ڇڏي ڏنا ويا جن جو هجڻ اصلي تمدن (سوسائٽي) ۽ تهذيب (ڪلچلرل) لاءِ تمام ضروري هيو. جن ماڻهن جو وڏيرن ۽ سرمائيدارن سان تعلق هيو. انهن جي دلين ۾ به هي شوق پيدا ٿيو ويو هو ته اهي به سرمائيدارن سان ملندڙ جلندڙ حياتي گذارنِ. سڀن جي اها خواهش هوندي هئي ته ڪنهن طرح حڪومت سان ڳنڍيل هجن ۽ جئن به ممڪن ٿي سگهي حڪومت جي خزانن مان ڪجهه نه ڪجهه حاصل ڪري پنهنجي حياتي سٺي گذارينِ. ان ڪري انهن ماڻهن جي اڪثريت ته سرڪاري نوڪريءَ کي پنهنجو خاص مقصد کڻي بڻايو هو ۽ اهڙي نوڪريءَ کي ئي انتهائي ڪمال سمجهڻ لڳا هئا.

انهن جي نظر ۾ ان ڳالهه جي ڪابه اهميت نه هئي ته ڪو حڪومت جو انتظام صحيح طريقي سان هلي ۽ تمدن (سوسائيٽيءَ) کي ڪنهن بهتر معيار تي رکيو وڃي. پر ان جي ابتڙ هنن جو مکيه مقصد رڳو پيئسو ڪمائڻ هوندو هو ۽ بس. تان ته انهن ماڻهن مان ڪي ته رڳو شعر شاعريءَ کي پنهنجو ڌنڌو بڻائيندا هئا ۽ بادشاهن جي تعريف(واکاڻ) ۾ مداحن وارا شعر چئي لکي سرڪاري خزاني تي وڏو ٻوجهه ثابت ٿيندا هئا ۽ ماڻهو وري پيري فقيري جي ظاهري ڏيکاءَ سان حڪومت سرڪاري آفيسرن يا عام ماڻهن کان نظر نياز ڪمائڻ لاءِ ڄار وڇائيندا وتندا هئا. ٻين لفظن ۾ هيئن کڻي چئجي ته اهڙا ماڻهو به حڪومت ۽ معاشري تي وڏو بار(ٻوجهه) بڻبا هئا. بادشاهن يا نوابن وٽ قُرُبُ يا رسائي حاصل ڪرڻ لاءِ چاپلوسي يا خوشامد (خوش آمد چمچا گيري چاپلوسي) ڪرڻ هڪ عام مرض يا وبا جي صورت اختيارُ ڪري ورتي هئي.

مطلب ته اهو مرض چوٽيءَ کي پهچي ويو. تڏهن الله تعالي انهن تي ناراض سخت ناراض ٿيو ۽ الله تعالي جي صفت رحمت، عام ماڻهن جي بيوسيءَ جي حالت ڏسي چاهيو ته (سرمائيداري) ۽ عياشيءَ واري مرض جي پاڙ پٽي وڃي. ان ڪري الله تعالي پنهنجو اُمِي نبي (رسول) سيدنا محمد مصطفيٰ صلي الله عليه وسلم موڪليو. پان سڳورن صلي الله عليه وسلم، ان مٿي بيان ٿيل عيش عشرت واري حياتيءَ جون خرابيون ٻڌايون ۽ سرمائيدارن واري زندگيءَ ۽ اهڙي طرز سان رهڻ کان پرهيز ڪرڻ جو حڪمُ ڏنو. مثال طور؛ پاڻ (سڳورن) صلي الله عليه وسلم ريشمي ڪپڙن پائڻ، سون چانديءَ جي ٿانونِ ۾ کائڻ پيئڻ، يا مردن لاءِ زنانه زيور (ڳهه ڳٺا) استعمال ڪرڻ، وڏيون ماڙيون (ڪوٺيون بنگله) ٺهرائڻ يا انهن بنگلن کي رنگين پردن يا فوٽن (مجسمن) ، تصويرن سان سينگاريڻ کان منع فرمائي.

سيدنا رسول الله صلي الله عليه وسلم جن پنهنجي پيروڪارن ۽ سڄي امت کي شروعَ کان ئي ٻڌايو هو ته پاڻ سڳورن جو غلبو (سرمائيدارن) بادشاهن جي دولت ۽ حڪومت جي زوال جو سبب بڻبو ۽ سندن نبوت جو مقصد ڪسريٰ (ايران فارس) ۽ قيصر رُومُ جهڙن بادشاهن جي حڪومتن کي مَلِيَا ميٽُ ڪرڻ هو.

بهرحال ان دور ۾ الله تعاليٰ هي ارادو ڪيو ته ماڻهن جي حال جي درستي ڪئي وڃي. ماڻهن جي معاشي حالت جي اصلاحَ ڪري معاشري کي خوشحال بڻايو وڃي ۽ ان ڪم جي رهنمائيءَ لاءِ هڪ اهڙي جماعت پيدا ٿئي جيڪا انهن ماڻهن کي ڀلائيءَ جو حڪمُ ڪندي رهي ۽ براين کان روڪيندي رهي ۽ انهن خرابُ (بڇڙي) حالت کان انقلابي طرح سان مٽائي ۽ اهڙي انقلابي تبديلي تڏهن ممڪنُ هئي جڏهن ڪسريٰ ۽ قيصر جهڙن ٻن وڏن بادشاهن جي حڪومتن کي ختم ڪري ان جي جاءِ تي معاشي مساوات، انساني دوستيءَ ۽ خدا پرستيءَ تي ٻڌل (مشتمل) هڪ صحيح نظام قائم ڪيو وڃي.

سيدنا رسول الله صلي الله عليه وسلم جن کي الله تعالي موڪليو ۽ کين اهڙي بشارت ڏني وئي ته ڪسريٰ (ايران، فارس) ۽ قيصر رُومُ جو اقتدارُ ختم ٿيندو ۽ انهن جي هيءَ صورت هوندي جو پهريون رسول الله عليه الصلواة والسلامُ جي ذريعي عرب ۾ انقلاب برپا ٿيندو ۽ پوءِ سندن تربيت ۽ ٽرينگ ورتل جماعت (انقلابي پارٽي) مهاجرين ۽ انصارن جي ذريعي انهن ٻنهي حڪومتن کي ختم ڪري هڪ بين الاقوامي (انٽرنيشنل) انقلاب برپا ٿيندو''. (حجة الله البالغة- باب اقامت الارتفاقات ص-105- منيريه مصر) تان ورتو ويو.

ورتل:- سماجي انصاف ۽ اجتماعيت؛ شاهه ولي الله الهندي جي نظر ۾!

تعليمات امام انقلاب عبيد الله سنڌي رح.

مصنفه:- جامع النقل و المعقولعلامة الدهر

غلام مصطفيٰ قاسمي سنڌي

پبلشر:- ساگر پبليڪشن،

ڪراچي،سنڌ


Friday 4 November 2011

حُرُ تحريڪ ۽ اڄ جي سنڌ! ڪليم ٻُٽُ


حُر تحريڪ ۽ اڄ جي سنڌ!
ڪليم ٻُٽ
”اوهان مسلم ليگ ۾ شامل ٿي وڃو!“ سائين جي ايم سيد پير صاحب کي چيو. پير صاحب مسڪرائي انهن کان پڇيو :
”ڇا جي لاءِ؟“
”ان لاءِ جو 1940ع جي قرارداد مطابق وطن کي آزاد ڪرايو ويندو“. سيد صاحب چيو پير صاحب وڏو ٽهڪ ڏئي چيو :
”مسلم ليگ وطن کي آزاد ڪرائيندي؟ شاهه صاحب مان ته اوهان کي وڏو سياست دان سمجهندو هوس، پر لڳي ٿو ته اوهان سياست جي هجي کان به واقف ناهيو“.
”۽ اوهان شايد مختلف جيلن ۾ رهي ، مختلف سياستدانن سان ملي ڪري سڄي سياست کي حفظ ڪري ڇڏيوآ هي“. شاهه صاحب وراڻِو هو ”سياست جي حفظ جو ته مان دعويٰ نٿو ڪريان، پر جيڪا جماعت هر قدم انگريزن جي مشوري سان کڻي ۽ جنهن ۾ ”سر خان بهادر“ وڏيرا ۽ سيٺ شامل هجن، اها آزادي جي دعويٰ ڪري ته سٺو مذاق آهي! هي ڳالهه به لکي ڇڏيو“. پير صاحب چيو.
”پير صاحب ! اسان ته جلد ئي اسيمبلي مان پاڪستان جي آزادي جي قرارداد بحال ڪرائينداسين“. سيد صاحب چيو، پير صاحب وري هڪ وڏو ٽهڪ هڻي چيو:
”ٺيڪ آهي! اوهان قرارداد پيش ڪريو ۽ بحال به ڪرايو، ۽ انگريز اوهان کي ٿالي ۾ آزادي رکي ڏيندا! شاهه صاحب ياد رکو انگريز اول ته پاڪستان ڏيندا ئي نه ، ۽ جي هندو سندن چوڻ ۾ آيا به ته اهڙو پاڪستان ملندو جيڪو سالن تائين انگريزن جي هيٺ هلندو“.
سيد صاحب جوش ۾ چيو هو :
”اسان پنهنجي آزاد ملڪ ۾ ڪنهن کي به مداخلت ڪرڻڪو نه ڏينداسين“.
پير صاحب وري ٽهڪ ڏيندي چيو هو:
”اوهان هوندئو ڪٿي! ڇا ايستائين ملڪ جي ڏور اوهان جي ئي هٿن ۾ هوندي شاهه صاحب غلطي تي آهيو، آزادي جي جنگ ته اوهان وڙهندو ۽ فتح انهن کي ئي ملندي جيڪي انگريزن جا ازلي غلام آهن. اوهانکي کير مان مکي جيان ڪڍي ڦٽي ڪندا ۽ اهو گمان به آهي ته اوهان کي جيل ۾ به رکيو وڃي“. پوءِ وري پير صاحب چيو هو :
”جي زندگي رهي ته ڏسنداسين اسان جي پيشگوئي ڪيتري درست آهي، .. پوءِ خبر پوندي ته سياست ڪير ٿو سمجهي توهان يا اسان!“. ۽ پوءِ ”اسان ته انشاءَ الله ”وطن يا ڪفن“ حاصل ڪري وينداسين۽ اوهان سڄي عمر اهڙيون داستانون لکندا رهندو جن ۾ شڪايتون هونديون“.
هي مقالمو جناب محمد عثمان ڏيپلائي صاحب جي ناول ”سانگيءَ“ جي صفحي نمبر 88، 89 ، 90 تان کنيل آهي جيڪو سورهيه بادشاهه ۽ سائين جي ايم سيد صاحب جي ملاقات تي مبني آهي. هن ملاقات مان اندازو ٿئي ٿو ته سورهيه بادشاهه جا انديشا ڪيترا نه درست هئا، کين اها سُڌ چڱي طرح هئي ته ڪو به قابض بغير لڙائي جي قبضو ڪو نه ڇڏيندو، گانڌي جي عدم تشدد جي تحريڪ آزادي لاءِ ناڪافي آهي، ڇو جو اهڙين تحريڪن مان قابضن کي ڪو خاص جاني يا مالي نقصان نه رسندو آهي.
شايد اهڙن جوڌن ۽ سرفروشن لاءِ ئي ڀٽ ڌڻي فرمايو آهي ته:
”پاڻ ئي ايندوهوت پر تون به ٿج اڳڀري،
متان چوي بلوچ ته ڪميڻي مان ڪين ٿيو“. (شاهه)
”وطن يا ڪفن“ جي نعري بنا آزادي ڪين ملندي آهي. آزادي جي لاءِ ڪجهه سر ڪٽرائڻا پوندا آهن ته وري ڪجهه سر ڪٽڻا پوندا آهن. انقلاب ائين ئي ذهن ۽ سوچ ۾ ايندو آهي.
اسين جي اڄ سنڌ جي حالتن تي نظر وجهون ته صاف ظاهر آحي . سنڌ سان صدين کان وير رکيو ويو، سنڌ کي هميشه نظرانداز ڪيو ويو آهي. سورهيه بادشاهه جي پيشن گوئي ڪيتري نه سچي هئي جو اڳتي هلي سائين جي ايم سيد کي ”رهبر“ جهڙو ڪتاب لکڻو پيو.
هر دور جي حڪمران جي اهائي سوچ رهي آهي ته هو هر retaliation کي بغاوت جو نالو ڏيندو آهي، هر وطن پرست هنن لاءِ باغي هوندو آهي. ڪڏهن کيس ڌاڙيل قرار ڏئي مظلوم عوام آڏو پيش ڪيو ويندو آهي ته ڪڏهن وري کيس قاتل، ڦورو چور چئي عوام کي گمراهه ڪيو ويندو آهي.. پر پوءِ به وطن جي اهڙن سرفروشن کي عوام جي دلين مان ڪڍي نه سگهندي آهي.
اڄ 20 مارچ آهي، اڄ جي نڀاڳي ڏينهن سنڌ جي عظيم سرفروش ۽ ٽئين حُر تحريڪ جي باني کي عوام کان ڌار ڪيو ويو هو، پر سندس ”وطن يا ڪفن“ جي ڏنل نعري کي هڪ پل لاءِ به عوام جي دل مان نه ڪڍي سگهيا آهن.

”سورهيه مرين سوڀ کي، ته دل جا وهم وسار،
هڻ ڀالا وڙهه ڀاڪرين، آڏي ڍال نه ڍار
مٿان تيغ ترار، مار ته متارو ٿئين!“. (شاهه)1
http://www.dailyibrat.com/