چوڙيلن جا چاڳ وڪيا!
سرويچ سجاولي
اي يار سڄڻ! ڇا سور سليان نت نيڻن مان وهي نير پيا؛
هن ساڳئي ڏينهن سنڌين جي، ها ڪنڌ ۾ زنجير پيا؛
هن ساڳيئي ڏينهن سنڌين کي سئو چهڪ بدن ۾ چير پيا؛
هن ساڳيئي ڏينهن سنچين کي ها جان جگر ۾ جھير پيا؛
هن ساڳيئي ڏينهن سنڌ امڙ جا عضوا عضوا عام وڪيا!!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هي پنهنجن پيارن پيارن مٺڙن ماروئڙن جا ماڳ وڪيا؛
هي مالوندن تن مانگيئڙن جا مينهون ۽ ميهاڳ وڪيا؛
هي ڀاڳ ڀليرين ڀاڳياڻين جا ڀونگا ڀيڻيون ڀاڳ وڪيا؛
هي چئوراهي تي چورن ويهي ”چوڙيلين جا چاڳ“ وڪيا؛
هي ننگ پيارن پرين جا هت صبح وڪيا ۽ شام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن ”ظالم“ کي ڪا لڄ نه پيئي لويارن جي لوين جي؛
هن جابر وڪڻي جُو ڇڏي ير! جھانگيئڙن جي لوين جي؛
شل لاک لهي تنهن لوڀيءَ جي جنهن لاک لڄائي لوين جي؛
هو پت وڃائي پاپي ويٺو اڳين توڙي پوين جي؛
هن ڪوڙين ڪوڏين تي ڙي ڀائو! اَڀرن جا آرام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن کاڻي جي کل لاهيون اڄ جنهن کاهوڙين جا کيٽ وڪيا؛
هن موتين جھڙن ماڻهن جا ير! چاندي هاڻا چيٽ وڪيا؛
هن پنهوارن جا پائي پائي پڊ پکا ۽ پيٽ وڪيا؛
هن لچي لوري لوڀي پنهنجا لاکيڻا هي ليٽ وڪيا؛
هن سون سريکا سانگي پنهنجا سستي سستي دام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن ”شودي“ ڏاڍا شرط هڻي، هت شهزادين جا شان وڪيا؛
هن مورن جھڙين ماروئڙين جا مانيءَ تي هت مان وڪيا؛
هن آس وندين تن ادين جي سڀ اميدون ارمان وڪيا؛
هن سنڌ وطن جا سورهيه سانگي، اعلى ڪئين انسان وڪيا؛
هن اَبن ڏاڏن وارا سڀيئي نيشانيون نيکام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن دشمن ٻَنين ٻارن سان گڏ ٻاٻاڻن جا ٻار وڪيا؛
هن ويري ونهين ويڙهيچن جا ويڙها ۽ ويچار وڪيا؛
هن جوفي سان اڄ جنگ ڪريون جنهن جيڏين جا جنسار وڪيا!
هن منڪر کي اڄ مات ڪريون جنهن سنڌڙي جا سنيگار وڪيا!
هن آيل ماءُ جا اڱڙا ڀائو اُتر اوڀر عام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن ساڻيهه پنهنجي جا او ساٿي سوزائتا ساز وڪيا؛
هن مٺڙن مٺڙن ٻُلن وارا، اَلاپون آواز وڪيا؛
هن نانگي نيڪ نياڻين جا هت نيزي چاڙهي ناز وڪيا؛
هن روح رهاڻين ريجھن وارا روحاني رنگ راز وڪيا؛
هن قرب ڪچهريون ساريون وڪيون اقرار و انجام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هن ريتون رسمون ساريون وڪيون، روپ وڪيا ۽ رنگ وڪيا؛
هن قوم سڄيءَ جا ڪرسي خاطر، نالا نيڪيون ننگ وڪيا؛
هن قوم سڄيءَ کي قيدي سمجھي، درياھ دڙيون دنگ وڪيا؛
هن ٻاجھر جوئر سارين جا ير! سونا سهڻا سنگ وڪيا؛
هن غيباڻن هت گھوڙن وانگر گھوڙا ڙي! گگدام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام ڪيا!
هي ٻوليءَ جنهن منجھ جيجل ڏنڙي، لاڏ منجهاران لولي يار؛
اُن تي ڀي هُن ”ويري“ سهسين وَر وَر ڏيئي ڪيڙا وار؛
۽ هن سورن اندر ساڙيا پنهنجا اَڀرا ابهم ٻار؛
هئِه، هن ناحق کان پيا پيا سنڌي نيڻن مان نت نائن نار؛
نيڻ به وهندا ڇو نه ڀلا جو ناماچاريون نام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
هي ”شاهه“ ڀلي جي بيتن تي ٿيا باهين جي ڀڙڪاٽ ميان؛
هي ”سچل“ ”لعل قلندر“ جي ٻڌ ڪافين جا ڪيهاٽ ميان؛
هي ”سانوڻ“ جي بيتن تي سڻ سونٽن جا سوساٽ ميان؛
هي پنهنجي ”لوڪ سدب“ تي هيڏا گولين جي گھوگھاٽ ميان؛
هُن پنهنجي ڳِيئن ڳيچن جا نيلام ڪيا ۽ جام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام ڪيا!
اي! ساٿيئڙا ”سرويچ“ اُٿو هُن ”سوداگر“ جي سار ڪريون؛
اي! مانجھيئڙا مهمير اُٿو هُن ”موذي“ کي مسمار ڪريون؛
اي! جھانگيئڙا جرنيل اُٿو هُن ”لوڀيءَ“ کي للڪار ڪريون؛
اي سنڌيئڙا سرواڻ اُٿو ”ٺوڳيءَ“ مان هٿ ٺار ڪريون؛
هُن ”منڪر“ کي اڄ مات ڪريون جنهن سنڌين جا سِر عام وڪيا!
ير! وانگين جا ون يونٽ ۾ گس گھيڙ گھٽيون گھر گام وڪيا!
No comments:
Post a Comment